ลัทธิหวังผลดลบันดาล... เหลือบมารแห่งพุทธศาสนาโดยแท้จริง

คิดหลายตลบเหมือนกันว่าข้อเขียนนี้แรงไปไหม แต่ก็ตัดใจในประเด็นต่างๆ ออกแล้วมาคิดใหม่ว่าจะนำเสนอเรื่องนี้ สืบเนื่องจากมีข่าวกรณีผู้กำกับหนังคนหนึ่งประกาศเลิกนับถือศาสนาพุทธเพราะที่ผ่านมาทำประโยชน์ให้กับศาสนามาตลอดเวลา แต่วันนี้ศาสนากลับไม่ช่วยอะไรเลย 

ตะลึงไปพักใหญ่เมื่ออ่านข้อความดังกล่าว

รู้สึกสะพรึงกลัวในความคิดเห็นนี้อย่างมาก เพราะเป็นเรื่องของแนวคิดสะท้อนให้เห็นถึงวิธีการคิดต่อการปฏิบัติในศาสนาของคนนั้นๆ

ที่ผ่านมาก็ไม่รู้ว่าคุณประโยชน์ที่สร้างต่อศาสนานั้นคืออะไร หรือเพียงแค่การทำบุญ การสร้างอะไรให้วัดวาอาราม และถือว่าทำคุณประโยชน์อันยิ่งใหญ่แล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ถือว่า เข้าใจคำว่าศาสนาผิด โดยเฉพาะศาสนาพุทธ

หรือคิดว่า การนับถือพระเกจิอาจารย์ดังอย่างเลื่อมใสศรัทธาแล้วนั่นคือ การนับถือศาสนาพุทธ ก็ผิดอีกเช่นกัน

แล้วที่บอกว่าชีวิตวอดวายพินาศไปนั้นศาสนาไม่ได้ช่วยอะไร นี่ยิ่งเข้าใจผิด และมีท่าทีต่อท่าทีต่อการเดินเข้าหาศาสนาเป็นอย่างมาก เพราะสะท้อนให้เห็นว่า เขานับถือพระพุทธศาสนาเพียงเพื่อให้ศาสนาช่วยให้ประสบผลสำเร็จในชีวิต

รวมบทความที่เขียนไว้ในนิตยสารและเว็บไซต์

หลังจากที่เขียนบทความให้นิตยสาร ภูวธรรม ซึ่งเป็นเอกสารแจกฟรีสำหรับผู้โดยสาร สมบัติทัวร์ ซึ่งเป็นนิตยสารราย 2 เดือน โดยเนื้อหาหลากหลาย แต่จะเน้นการเขียนเชิงวิเคราะห์ บอกเล่า โดยพยายามนำเสนอในสิ่งที่ไม่ค่อยมีคนนำเสนอ หรือค้นหาในอินเตอร์เน็ตไม่ค่อยเจอ เพื่อเพิ่มมุมมอง เพิ่มความคิดเห็นจากหลายมุมมอง...

บทความของนิตยสารภูวธรรมส่วนใหญ่จะเป็นต้นฉบับที่ยังไม่ได้จัดทำกราฟฟิก และใช้นามแฝง: เพชรจันทร์, ชิตมนัส ชินารมย์, จุฬาลัมภา, พิมพ์ปัญญา และ picturaworld

ส่วนเว็บไซต์ที่เขียนไว้นั้นก็มีบทความเก่าตั้งแต่ปี 49 จนถึงปัจจุบัน (2558) โดยใช้นามแฝง โยธินิน, yothinin และ foxdev

ลิงค์ที่แสดงไว้เป็นไฟล์แบบ pdf ซึ่งนำไปเก็บไว้ใน google drive สามารถคลิกที่ลิงค์เพื่ออ่านหรือดาวน์โหลดได้

พระพุทธปุษยคีรีศรีสุวรรณภูมิ กับ "วัฒนธรรมตามใจผู้สร้าง"

หลายครั้งที่ผู้เขียนกล่าวถึงการพัฒนาสิ่งต่างๆ ของผู้คนในบ้านเรามักเป็นแบบ "เริ่มใหม่" ยึดตนเองเป็นศูนย์กลางของสรรพสิ่ง โดยมีวัตถุประสงค์หลักเป็น "ที่สุด" ไม่ว่าจะเป็น คนแรกสุด คนคิด คนสร้าง แม้กระทั่งหลายๆ เว็บไซต์หรือโพสต์ในแฟนเพจของเฟสบุคก็ยังมี คอมเม้นท์แรกสุด...

อีกประการหนึ่งคนไทยส่วนใหญ่ "บ้า... ที่สุดในโลก" ประเภท แห่งเดียวในโลก ใหญ่ที่สุดในโลก จนเกิดการแข่งดี บ้าดีกันที่สุดในโลก เช่นกัน

การพัฒนาเช่นนี้กลับเป็นการเร่งการทำลายในหลายด้าน ไม่ว่ารากเหง้าของสังคม ทำลายองค์ความรู้ต่างๆ เพราะแนวคิดที่ "ไม่ยอมรับความสามารถของผู้อื่น" สิ่งดีๆ ต่างๆ จะต้องเกิดจากตนเองเท่านั้น

แนวคิดแบบนี้ทำให้คนหลายคน (โดยเฉพาะผู้ที่อยู่ในส่วนของการบริหารจัดการ หรือผู้มีอำนาจ มีอิทธิพลทางความคิด ทางการกระทำ) มักจะทำอะไรใหม่ๆ ตามใจตนเอง โดยไม่มองบริบทรอบด้าน ไม่มองความเป็นจริง ไม่มองความถูกต้อง ไม่มองถึงผลกระทบและปัญหา ทำให้สังคมบ้านเรากลายเป็นสังคมที่ยึดถือไม่ได้ เพราะข้อมูลเท็จมากขึ้นทุกวัน